14/07: Stage#1 Tux-Brixen (105km/3155hm). Stipt om 9u weerklonk het startschot en we vertrokken over asfalt via Hintertux en hogerop over gravel naar de Tuxer-joch. Een lange afdaling -recent aangelegd- met (te) korte bochten bracht ons naar de Brennerpas en met een rotvaart stoven we Italië binnen. De laatste klim was verschrikkelijk steil waarbij de (hulp)motards zich zelfs vast reden. De afdaling was bijwijlen technisch en een keer ternauwernood met kramp net kunnen afstappen om een crash te voorkomen. Uiteindelijk in Brixen aangekomen en de nacht doorgebracht in de kostschool Vinzentinum, in 't bedje van ene Barbara ... .
15/07: Stage#2 Brixen-St.Vigilio (54km/2315hm). De rit begon met een zeer zware en lange klim (1500hm!) die gevolgd werd door een lange afdaling met vele (kom)bochten en ondanks het vele asfalt geen 12kmpu kunnen halen.
16/07: Stage#3 St.Vigilio-Eggental/Welschnoven (91km/3130hm). De rit met de mooiste tracks en uitzichten, met de beste benen ook want 'k kon in de buurt blijven van mijn leeftijdgenoten bij de single-starters.
17/07: Stage#4 Eggental/Welschnoven-San Martino (74km/2465hm). Vertrokken onder een stralende zon en we zouden het droog houden tot de late namiddag volgens de meteo-voorspellingen. Best een lastige rit alweer met steile beklimmingen waarbij de laatste ons over een toeristisch drukke kam bracht met aan de einder dreigende onweerswolken. Een uur na aankomst gingen de hemelsluizen inderdaad open en was het even later weer tijd voor de "greet and eat" met telkens een huldigingsceremonie voor alle winnaars van de dag.
18/07: Stage#5 San Martino-Folgaria (111km/2815hm). Opgestaan met nekpijn en van de medics spierzalf & paracetamol gekregen, de finish halen leek mij toen even onhaalbaar maar gelukkig beterde het snel. Na de start stonden we alweer in "stau" (700 bikers quasi gelijktijdig over een single-track sturen) en na een lastige afdaling door een bos bereikten we de asfaltklim die ons naar de Passo Brocon bracht. De hele klim regende het en boven, bij de ravitaillering, goot het zelfs en was het niet warmer dan 7°C. Kletsnat en vol in de remmen de daling aangevat om stevig bij-trappend het warm proberen te krijgen. Beneden onder een tentzeil v/d keuken van chiro-meisjes hevig daverend van (boven)kledij gewisseld, het gegniffel nam ik er maar bij. In het dal scheen gelukkig de zon weer volop ... het verschil tussen finishen en opgave zit 'm soms in een regenbui teveel. De finale kwam in zicht en die was weer ongemeen steil en lang. Het hotel was enkel bereikbaar met de shutle en van 't zitbad was de sproeikop stuk dus een bad moeten nemen in een zitbad.
19/07: Stage#6 Folgaria-Trento (57km/1370hm). Op papier de gemakkelijkste etappe en dat was ook zo, sparen dus voor de laatste rit van zaterdag. De route leidde ons langsheen forten van de Duitsers ten tijde van WO1 met prachtige zichten op de dalen. Trento zal ik me herinneren als een levendige stad, ook al omdat het vrijdagavond was en het slecht sluitende raam van m 'n hotelkamer uitgaf op het drukste plein van de stad.
20/07: Stage#7 Trento-Molveno (59km/2130hm). Laatste etappe waarin we wel wat tijd verloren met aanschuiven: kort na de start om een afslag te nemen naar een steil weggetje en een stuk verder om een steile wand van een 3-tal meter af te klauteren.
Epiloog:
De Transalp is korter met gelijke hoogtemeters en kent betere wegen dan de Transpyr ... maar de klims zijn eindeloos en slopend! Het weer, in grote mate bepalend voor het welslagen van zo 'n zware 7-daagse, viel reuze mee. M 'n hardtail met een voorvering van slechts 80mm en een aandrijving van 28t x 11/40t was vooral in de afdalingen een nadeel. Op asfalt was bij-trappen uitgesloten en over geaccidenteerd terrein was het voortdurend snelheid matigen om de controle over het stuur niet te verliezen. Gemiddeld iets van 6u/dag onderweg geweest, voor de kortste etappe 3,5u en voor de langste iets meer dan 8u: reken dat de snelle jongens daar meer dan 1/3 afdeden! Mijn klassement was niet goed: slechts plek 148 van 180 single starters en 5de van 6 senior grand masters. M 'n hartslag was vanaf dag 1 niet omhoog te krijgen en 'k had het idee dat er iets broeide (de week erna was ik ziek). Achteraf overheerste toch vooral een voldaan gevoel om in zulke zware Alpenrace te kunnen finishen.
